wat de toekomst brengen moge

Gisteren schreef ik een draadje op twitter. De 3 tweets die ik eraan wijdde verdienen misschien ook wel iets meer toelichting.

Het stuk was een reactie op een tweet. De strekking was “verbazingwekkend dat je zo weinig hoort van 20-ers en 30-ers die uit de lockdown willen”. Mijn leeftijdsgenoten “kunnen namelijk weer aan het werk zonder grote risico’s”.

Ik ga even zitten hoor. Want blijkbaar moet “de economie” gered worden. Een economie waar ik me sowieso niet thuis bij voel. Waar de regering praat over “het nieuwe normaal”, doen ze vooral “het oude normaal”. Een vliegmaatschappij redden die aangeeft in 2023 weer op het oude niveau te willen zitten, bedrijven steunen die hun personeel toch altijd al slecht behandelden en die wellicht wel beter af zouden zijn zonder die baan.

En ja, dan kan je reageren: “tut tut, je hebt het wel over gezinnen die onderhouden moeten worden”. Het is niet alsof er zoveel wordt gegeven om gezinnen van creatieven uit mijn omgeving. Of om gezinnen van mensen die een leuke horeca-zaak hadden. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het toch vooral gaat om “de economie” a.k.a. “de rijken” (zoals ik in een tweet zag) te redden. De aandeelhouders. Al het geld dat er toch al achteraan is gegooid nog maar een keer er achteraan gooien, in de hoop dat je het oude systeem overeind kan houden en ooit dat belastinggeld terug krijgt.

En ja, we zitten nu thuis. We doen er dingen die verrassend veel op werken lijken, we leren onszelf nieuwe gewoontes aan, doen vrijwilligerswerk en ontdekken dat het eigenlijk toch wel nut had om wat kleine bedrijven om ons heen te hebben.

De lockdown is daar natuurlijk geen goed idee voor. Hoe langer de lockdown duurt, hoe kleiner de kans is dat die kleine bedrijven het gaan redden. De groten zullen vast gered worden, want daar is al teveel geld in gaan zitten.

Maar ik blijf thuis. En ik ga niet actief meewerken aan het oude systeem met de oude, verroeste waarden overeind houden, waar ik toch al niet in geloofde.

Ik steek mijn tijd liever in nadenken over niet terugkeren naar de wanorde van de dag. Wat wil ik – ook als ik wel weer naar buiten mag – blijven doen? Ik hoef, kan en wil niet terug.

PS Ik besef heus wel dat deze tijd voor veel mensen geen pretje is, en dat is nog zacht gezegd. Maar volgens mij betekent dat niet dat je niet na hoeft te denken over hoe het anders kan. Corona is “maar” een symptoom van de ziekte “globalisering”. (Quote van mijn op één na beste vriend) Onszelf rucksichtlos in een enorme economische depressie werpen is natuurlijk ook niet het doel van dit stukkie, maar ik hoop wél dat jullie even gaan zitten en een minuut of wat nadenken over hoe je de wereld – en misschien ook niet alleen die van jou – na de crisis voor je ziet. Misschien is het een slecht idee om KLM failliet te laten gaan. Maar ja, we hebben het nog nooit gedaan toch? Wellicht valt het allemaal best wel mee.