Geld, Daniël en Nico

Vroeger zat ik niet bij een bank met handherkenning. Ik had een Pennie-rekening. Ik wist toen nog niet dat de bank waar ik bij zat eigenlijk niet echt een chille bank is, maar als ik het wel had geweten had ik er niks aan kunnen doen, want er waren toen nog geen eerlijke banken. En ik was minderjarig. En als je minderjarig ben kan je niet zomaar van bank veranderen. Dat is nog steeds zo.

Er waren ook dingen wel hetzelfde. Ik kan en kon niet sparen. Elke maand kreeg ik een afschrift en dat stopte ik in een mapje, een blauw mapje met een vrolijk leeuwtje erop. Het saldo bleef altijd hetzelfde, hoewel ik wel zakgeld kreeg. Ik weet niet precies hoeveel zakgeld ik kreeg, maar op gegeven moment zal het wel F2,50 zijn geweest. En anders maakt het niet zoveel uit voor dit verhaal, het is namelijk maar een detail. Ik heb werkelijk geen enkel idee waar ik destijds mijn geld aan uitgaf. Het enige dat ik me nog levendig herinner waren zure citroen-kauwgompjes die ik samen met mijn neef Daniël kocht bij de Jamin. Verder zal het wel op zijn gegaan aan de Donald Duck ofzo.

Mijn vriend Nico had een spaarpot met een alarm dat af ging als je een klep opentrok. Ik had al veel eerder een rekening gekregen dan hij blijkbaar. Want ik had een analoge spaarpot waar je al je muntgeld in kon gooien, en dan viel het in het juiste vakje. Minder leuk vond ik toen, maar ik denk dat tegenwoordig zo’n analoog ding veel cooler gevonden zou worden.

Het was de tijd van de gulden, toen munten nog namen hadden. Je zei niet: ik heb 25 eurocent, maar ik heb een kwartje. En je gulden was op de markt een daalder waard, kom daar nu maar eens om. Eigenlijk is de euro maar een saaie munt. Het enige mooie was toen heel Nederland een pakketje kreeg met al die munten om uit te proberen. Ik heb het uitgerekend. Iedereen kreeg €2,88. Als ik dit bereken hoop ik gevoelsmatig altijd dat ik over de €3,- zal geraken, maar ik weet dat het niet zal gebeuren. Het is als zo’n wiskundig ding waarvan ik de naam niet weet en de lijn altijd dichter naar 0 kruipt, maar nooit de 0 zal bereiken.

De rekeningen van mijn zusje Jonneke en ik waren op hetzelfde moment aangemaakt, vermoed ik. Ik had 8872720, zij had 8872721. Dat was altijd lekker makkelijk te onthouden als je geld over moest maken. Nu is dat anders: je moet een IBAN onthouden en je hebt geen spaarpot meer. Soms maakt me dat verdrietig, maar vaker ben ik blij dat ik tegenwoordig meer dan F2,50 verdien, ook al spaar ik nog steeds veel te weinig.