Wanneer de modelbouwlijm droog is

Vroeger had ik een hobby. Het was spelen met speelgoedtreinen, liefst van het merk Märklin. De schaal ben ik even vergeten maar het was 1 staat tot iets met een 7 erin. De treinen waren in ieder geval aanzienlijk kleiner dan echte treinen.

De hobby was begonnen door mijn vader. Volgens mij waren mijn hobby’s tot die tijd vooral lezen, buitenspelen met Wim Willems (skelteren en voetballen) en voetballen met mijn broertje Jasper (hij moest altijd op doel en ik mocht schieten). Sorry daarvoor, Jas. Ik had gewild dat ik een betere broer voor je was geweest. Maar het leek mijn vader leuk als we modelbouw als hobby zouden nemen. Dus hij kocht voor ons een trein en een spoor. Een van de treinen die we hadden was een replica van een nazi-locomotief. De welbekende arend kon je er duidelijk op zien, maar van het hakenkruis in zijn klauwen was een vierkant, bestaand uit vier vierkanten gemaakt.

Ik vroeg me altijd af of je zo’n vierkant ook kon tekenen zonder je pen van het papier te halen, zoals bij een huisje-met-een-kruisje. Hoewel, ik zeg nu wel dat ik dan kan, maar heel vaak als ik het probeer mislukt het nog steeds. En ik ben 29. Maar goed, dat vierkant, tot op de dag van vandaag heb ik niet geprobeerd of het kan. Het is een mysterie waar ik me fijn bij voel.

Eigenlijk vond ik die treinen en dat spoor maar saai. Het was een lekker gevoel als de rails mooi aan elkaar klikte, maar spoor en wissels en dat die trein eigenlijk helemaal niet hard kon zorgde ervoor dat ik meer hield van het bouwen van huisjes. Modelbouwlijm ruikt heerlijk. Het ruikt naar aardbei-Fruitella. Ik ben echter nooit aan lijmsnuiven begonnen omdat ik toen nog maar niveau B had van boeken in de bibliotheek en het in de boeken van dat niveau niet over lijmsnuiven gaat.

Ik bouwde stationnetjes. En ik bouwde huisjes in een stijl waarvan ik de naam vergeten ben, maar het is Duits en heeft de kleuren van mergpijpjes van de bakker. Ik had een vriend, die ook die hobby had. Hij heette Nico Dogterom. Nico had ook een heel gaaf kasteel van LEGO met helmpjes waar je drakenvleugels op kon klikken. Ik vermoed dat het drakenridders waren. En er was ook een maïsveld waar we soldaatje speelden en bang waren dat de combine opeens zou komen oogsten of dat de boer ons zou ontdekken. Soms denk ik daaraan terug en denk ik: dit lijkt wel een stom verhaal uit een jongensboek, maar mijn leven was toen echt zo.

De trein staat nog steeds bij mijn ouders, en het spoor ook. Denk ik, want mijn moeder is aan het ontspullen. De lijm van de huisjes is opgedroogd, maar ik zou ze nog prima helemaal uit elkaar kunnen slopen als ik zou willen.